بيست و چهارم

به پايان آمد اين دفتر          حکايت همچنان باقي استاز فردا دوباره چله بعدي را شروع مي کنم. نبايد بين آنها فاصله بيندازم. اين فاصله انداختن تداومش را از بين مي برد.اينبار تصميم دارم تمرکزم فقط روي سه مورد باشد و نه بيشتر تا بتوانم اين سه مورد را کامل در خودم نهادينه کنم.حضرت علي عليه السلام مي فرمايند«اوصيکما و جميع اهلي و ولدي و من بلغه کتابي بتقوي الله و نظم امرکم»[12]شما را (اي حسن و حسين) و همه خانواده و فرزندانم و هر کس را که نوشته من به او مي رسد، به تقواي الهي و نظم در کارهايتان سفارش مي کنم.و در عهدنامه مالک اشتر رعايت نظم را با عباراتي ديگر اينچنين سفارش مي کند:«... إِيَّاکَ وَ الْعَجَلَهَ بِالْأُمُورِ قَبْلَ أَوَانِهَا أَوِ التَّسَقُّطَ فِيهَا عِنْدَ إِمْکَانِهَا أَوِ اللَّجَاجَهَ فِيهَا إِذَا تَنَکَّرَتْ أَوِ الْوَهْنَ عَنْهَا إِذَا اسْتَوْضَحَتْ فَضَعْ کُلَّ أَمْر مَوْضِعَهُ وَ أَوْقِعْ کُلَّ أَمْر مَوْقِعَهُ.»«از عجله در مورد کارهايي که وقتشان نرسيده، يا سستي در کارهايي که امکان عمل آن فراهم شد بيست و چهارم...

روزي امروز من از راه رسيد آيه اي که همه روز زمزمه اش بکنم و غرق آرامش و صفا بشوم.«وَ مَن يَتَّقِ اللهَ يجْعَل لَّهُ مخْرَجاً . وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يحْتَسِب وَ مَن يَتَوَکلْ عَلى اللهِ فَهُوَ حَسبُهُ إِنَّ اللهَ باَلِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللهُ لِکلِّ شىْءٍ قَدْراً»؛‌(طلاق/2و 3) (هر کس تقواى الهى پيشه کند خداوند راه نجاتى براى او فراهم مي‌کند. و او را از جائى که گمان ندارد روزى مى‌دهد، و هر کس بر خداوند توکل کند کفايت امرش را مى‌کند، خداوند فرمان خود را به انجام مى‌رساند، و خدا براى هر چيزى اندازه‌اى قرار داده است.)زندگي را بيخود به خودمان سخت کرده ايم. دل و ذهنمان رنگ آسايش و آرامش نديده، ذهن و دلمان پر شده از نداشتنها و از دست دادنها و کينه ها و کدورتها.......... بيخودي دست و پا مي زنيم و تقلا مي کنيم از اين شاخه به آن شاخه مي پريم چيزي که ميخواهيم را پيدا نمي کنيم و آنچه داريم راضيمان نميکند. زندگي نبايد آنقدرها هم سخت و پيچيده باشد. زندگي آنقدرها هم که ما فکر مي کنيم کلاف سر درگم نيست. اين ماييم که تارو پود زندگي را بر هم ز بيست و چهارم...

اولين و مهترين چيزي که بايد هر آدمي در زندگي  داشته باشه و اگر نداشت به دست بياره، اعتماد و توکله. اين اعتماد و توکل به خداوند که باشه زندگي بهشت مي شه. و خدا نکنه که به هر دليلي نباشه و نشناسيش.اين داستان زندگي منه داستان زندگي کسي که هر روز صبح با شک و ترديد بيدار مي شد. داشته ها خوشحالش نمي کرد چون ممکن بود هر آن از دست بره! کي مي تونست تضمين کنه سلامتي زيبايي، فرزند، پول، پدر و مادر ابدي هستند؟ مگر نه اينکه هر روز با شنيدن خبر درگذشت کساني که مرگشون خيلي نزديک به نظر نمي رسيد بهت زده مي شيم، مگر نه اينکه آدمهايي که به نظر سالم و قوي و خوشبخت بودن ناگهان درگير يک بيماري سخت ميشن. مگر بارها و بارها نشنيديم که زندگي خوشبخت يک خانواده ناگهان بر اثر يک اتفاق زير و رو شده. فقر، بيماري، مرگ، غم از دست دادن..... مگر اينها کافي نبود براي ناراحت بودن براي نا امن بودن و براي خوشنود نبودن از زندگي...............داشتم مي گفتم هراسان بودم. هراسي عجيب و دائمي و بيمارگونه و درمان ناپذير. در طب به اين حالتها نوعي افسردگي بيمارگونه مي گن. نوعي فوبي شديد که دارويي نداره. که خيليها حتي به دنبال د بيست و چهارم...

کم کم اين دفتر دارد به پايان مي آيد. الحمدالله رب العالميندوست دارم چله بعدي يکي از بهترين ها باشد. خدايا شکرت.هر چند اين چله ها آن چله هاي حسابي بي عيب و نقص نيستند. هر چند که خيل جاي انتقاد دارد. هر چند که آنچه روز اول تصميم مي گيرم با آنچه آخرش مي شود تفاوتش از زمين تا آسمان است اما خدايا همين که بعد از چهل روز يک تغيير کوچک در زندگيم ايجاد ميشود. اينکه يک قسمت کوچک از يکي از عيبهايم محو مي شود براي من تغيير مهمي است. همين که قرآن آمده در زندگيم حتي اگر وقت نشود هر روز بخوانم اما آيه ها آمده اند که بمانند که من با آنها دوست باشم که سر همه دوراهيها به فريادم برسند و راه درست را نشانم بدهند خيلي خوب است. اينکه دلم کم کم دارد از همه کينه ها پاک مي شود. اينکه ذهنم خيلي کم درگير چيزهاي بي ارزش است. از برکت همين چله هاي ولو پر نقص و خطاست.راست است که بزرگترين گناه نااميدي از بخشش خداوند است. خداوندا کسي که به تو اميد دارد ته عميقترين و تاريک ترين و متروکترين چاههاي زندگي هم که باشد تو بالاخره راه نجاتي برايش باز مي کني. خدايا کمکم کن برنامه صحيحي براي چله بعدي بريزم که از آن سربلند بيرون بيست و چهارم...

قبلا يعني همون روزهاي شروع اين وبلاگ اضطراب همراه هميشگي من بود. اينکه مي گم هميشگي يعني شب که مي خوابيدم دلم غوغا بود فکرم آشوب بود. شب خوابهاي پريشون مي ديدم. همينکه از خواب بيدار مي شدم دوباره روز مضطربم شروع ميشد. راه که مي رفتم غذا که مي خوردم بيرون که مي رفتم به مردم که نگاه مي کردم هميشه اين اضطراب همراه من بود. نه اينکه بي دليل باشه نه هميشه يه دليلي براي نگراني مي تونه وجود داشته باشه. آينده نيامده که مي تونست ترسناک باشه، زمان حال نامساعد که مي تونست منجر به يک آينده تاريک بشه. نارضايتياز شرايط و اتفاقات که اونطوري که من مي خواستم پيش نمي رف بيست و چهارم...

شمارش معکوس براي پايان اين چله شروع شده و بايد از روزهاي باقي مانده نهايت استفاده را ببرم.برنامه هام کمي جابجا شده اما نبايد اجازه بدم بيشتر از اين بشه. هدف من از اين چله ها اينه که خيلي از اخلاق خوب در من نهادينه بشه. و براي اينکه هر دفعه بتونم روي يک چيز تمزکز کنم هر بار موضوعي را در نظر مي گيرم. سعي مي کنم توقعاتم از خودم معقول باشه. مي دونم که فقط با تمرين مي تونم به هدفم برسم. به تدريج و پيوسته.اما براي طول مسير بايد هميشه روحيه و انگيزه و انرژيم را هم حفظ کنم.من يک موضوعي را تازگيها بهش رسيدم و اون هم اينه که هدف همه دستورات ديني و اخلاقي اين هستش ک بيست و چهارم...

 

خدايا خودت را شاهد مي گيرم که در سختي و تنگي بين ترس و ايمان، تو را انتخاب کردم.  دلها و چشمهايمان را به نور اجابت روشن مي کني؟      

بيست و چهارم...

« و من يتوكل علي الله فهو حسبه »«و هر كس بر خدا اعتماد كند، او براي وي بس است.» سوره طلاق، آيه انسان موجود عجيبيه. با اينکه مي دونه در نهايت وحشت و درماندگي تنها يک نيرو هست که بهش در خفا پناه مي بره و ازش ياري مي خواد با اينکه مي دونه اون نيرو خيلي قوي و بزرگه و هيچ چيز برتر از اون نيست. حتي شايد بدونه که وعده داده مرا بخوانيد تا شما را اجابت کنم. مي دونه که سر منشا خير و خوبي و بزرگيه اما............اما فراموش مي کنه و گاه به ديگران پناه مي بره. به عوامل زميني. فراموش مي کنه و اجازه مي ده که ترس و درماندگي در هم بشکندش. فراموش مي کنه و طوفان سرگ بيست و چهارم...

روزها مي آيند و مي روند و من گاهي از آنها پيشي مي گيرم و خيلي وقتها روزها از من جلو مي زنند. تلاش مي کنم.  مثل يک دانش‌آموز کلاس اوّل رونويسي مي کنم. تمرين درست نوشتن و زيبا نوشتن مي کنم. بعضي وقتها از کشف چيزهاي جديد  پر از خوشحالي مي شم و گاهي وقتها مثل يک شاگرد کم استعداد دلگير و غمگين. گاهي وقتها زياد مشق مي نويسم و خيلي وقتهاي ديگر بي درس و مشق به مدرسه مي روم و لاي کتاب را هم حتي باز نمي کنم.جهاد با نفس جهاد اکبر است و سخت و طاقت فرسا. لاف دروغ زده ام اگر بگويم که بزرگي اش را درک کرده ام چون مبارزه من، يک مبارزه نفسگير و تمام وقت نيست. گاهي هم ک بيست و چهارم...

دوشنبه بيست و چهارمچندين سال از نوشتن در اين صفحات مي گذرد. بايد يک خانه تکاني حسابي بکنم. زمان مثل برق و باد در گذر است و من دارم از آن جا مي مانم. همت و انرژي جديدي مي خواهم براي يک شروع تازه از همين حالا.هميشه وقتي کار امروز را به فردا بيندازي هيچ معلوم نيست فردا کارت را انجام بدهي يا نه. اگر برنامه خوبي داري بايد همين حالا انجام بدهم شايد فردايي نباشد.بعد از چهار سال گاهي وقتها خواننده هاي ناشناس از من مي پرسند از عصبانيت چه خبر؟  نظم و ترتيب چطور ؟ آيا زندگي من بهتر است چطور بهتر شده؟ کجا هستم و به کجا مي روم.......بله اين وبلاگ براي برطرف کردن عصبا بيست و چهارم...

امتحان الهي.تصوير خداوند در قرآن آنقدر مهربانه که حتي موقع سختي و فشار چه بسا که نتيجه اعمال خودمون باشه، مي گه اين امتحان الهيه. مي گه از جانب خداست صبور باش و به خدا توکل کن.معمولا در طوفان آزمايش الهي، آدم همه چيزهايي را که از قبل مي دونه و ياد گرفته فراموش مي کنه. يادش مي ره چطور بايد رفتار کنه و چي بايد بگه و براي بهبود شرايطش چه کار کنه.چرا؟چون همش تصاوير منفي و بد به ذهنش راه مي ده. اگر چنين بشود و چنان نشود به ذهنش راه مي ده. براي خودش يه سناريو مي نويسه و آخرش را مي نويسه و براي همان سناريوي نوشته گريه مي کنه.چون حسرت مي خوره. چون روزي خودش را با بيست و چهارم...